Wśród wielu wyborców szerzy się pogląd jakoby politycy po wyborach porzucali zamiar realizowania tego, czego ich wyborcy mogliby po nich zasadnie oczekiwać. Przekonanie to jest błędne i pozbawione solidnych podstaw. Kilka miesięcy temu mieszkańcy Włoch masowo poparli radnych znanych z lekceważenia swoich obowiązków, a nawet paraliżowania prac Rady Dzielnicy. Wyborcy gremialnie zagłosowali na przeciwników istnienia liceum na Solipskiej, zwolenników: seksualizacji dzieci, rekomunizacji nazw miejskich, podwyższenia opłat za przekształcenie użytkowania wieczystego we własność oraz na wyznawców poglądu, że interes pracowników szkoły jest ważniejszy niż interes dzieci itp. itd. Wszystkie te postawy i poglądy zostały bezzwłocznie wprowadzone w życie przez nowe władze samorządowe. Zgodnie z oczekiwaniem wyborców - poza drobnymi przepychankami politycznymi - Rada Dzielnicy Włochy niczego sensownego nie robi, trwa proces ograniczania liceum na Solipskiej, od września latarnicy LBGT+ wkroczą do warszawskich szkół, nazwy ulic zostały zrekomunizowane, podwyższono opłaty za przekształcenia własnościowe, w szkołach władze Dzielnicy zorganizowały strajk pracowników itp.itd. Co prawda Rada Warszawy ostatecznie musiała wycofać się z podwyżek opłat za użytkowanie wieczyste a Rada Dzielnicy Włochy spowolniła proces likwidacji liceum na Solipskiej ale nie wynikało to ze złej woli rządzących radnych lub zmiany ich poglądów tylko z konieczności tymczasowego ugięcia się przed wrogą presją sfrustrowanej porażką opozycji.

Rzetelne wykonywanie woli wyborców przez koalicje PO/Kukiz/Nowoczesna/WMDW powinno nas wszystkich ponownie zachęcić do rozważnego oddania głosu w wyborach do europarlamentu, a następnie radosnego kontemplowania jak politycy walczą zaciekle o realizację postawionych im celów. Rozsądne oddanie głosu wymaga przede wszystkim zrozumienia wybieranej władzy i jej zakresu kompetencji. Parlament Europejski nie dysponuje wielką władzą, nie mniej nie jest też władzy zupełnie pozbawiony. Podobnie jak inne instytucje unijne zasadniczym jego celem jest - jak to ujęła wybitna brytyjska premier Margaret Thatcher - realizacja hegemonii Niemiec w Europie.

Z tych funkcji i kompetencji Parlamentu Europejskiego wynika, że zasadniczą kwestią rozstrzyganą w obecnych wyborach jest stosunek do suwerenności Rzeczypospolitej Polskiej i odpowiedź na pytanie: czy Polska powinna zrzekać się swojej suwerenności na rzecz instytucji unijnych czy też - przeciwnie - powinna swoją suwerenność chronić lub nawet powiększać. Mówiąc zaś konkretnym językiem Margaret Thatcher - rozstrzygana jest kwestia wasalizacji Polski wobec Niemiec.

Ordynację wyborczą do Parlamentu Europejskiego cechuje znaczna proporcjonalność i odpersonalizowanie wyborów. Każdy głos oddany na listę przekraczającą próg 5% będzie brany pod uwagę ale głosy te nie mają zbyt wielkiego wpływu na przydział mandatu konkretnej osobie. W okręgu warszawskim listy kandydatów zarejestrowały: Koalicja Europejska, Prawo i Sprawiedliwość, Wiosna, Konfederacja, Kukiz, Lewica Razem oraz Fair Play. Trzy ostatnie ugrupowania najprawdopodobniej nie zdołają przekroczyć progu - poparcie dla nich ma więc znaczenie dla wyborów przyszłych, natomiast raczej nie wpłynie na rozdział mandatów w obecnych wyborach.

Za wzmacnianiem suwerenności Polski opowiada się Prawo i Sprawiedliwość oraz Konfederacja. Za wasalizacją Koalicja Europejską oraz Wiosna. Stanowisko Kukiz - tak jak w wielu innych sprawach - nie jest jednoznaczne i ulega koniunkturalnym wahaniom.

Po rozstrzygnięciu zasadniczej kwestii wyborca może zniuansować swoje stanowisko. PiS i Konfederację różni stanowisko w/s udziału Polski w UE. PiS opowiada się za pozostaniem Polski w UE, Konfederacja za wyjściem. PiS wydaje się dążyć do skierowania ekspansjonistycznych apetytów Niemiec w kierunku Francji (co nota bene stanowi swoistą korektę polityki polskiej z lat 1938-39), Konfederacja krytykuje socjalistyczne zapędy UE do regulowania polskiego rynku.

Koalicję Europejską i Wiosnę Biedronia różni ekspresja poparcia marksizmu kulturowego. Wiosna Biedronia otwarcie żąda realizacji tej koncepcji. Część elektoratu PO nie popiera programu marksizmu kulturowego, co zmusza Koalicję Europejską do utajniania jej rzeczywistych postulatów do momentu, gdy - z konieczności - będą się musiały ujawnić w realnym działaniu (jak to miało miejsce np. w sprawie głosowania za ACTA2). Jasno wyłożył to wybitny lider PO Rafał Grupiński w potajemnie nagranej rozmowie: My będziemy na pewno w tej sprawie działać progresywnie ale po dwudziestym którymś października. My musimy każdy głos dzisiaj odebrać stąd też dzisiaj nie eksponujemy tego za bardzo. Może to Rafał mówić w Warszawie ale nie możemy tego mówić w Świebodzinie - tam nas ludzie przepędzą.

Taki wybór realnie mamy na kartce wyborczej. Oddanie głosu na konkretnego kandydata ma niewielki wpływ na wynik wyborów ale nie jest pozbawione znaczenia, zwłaszcza przy głosowaniu na PiS i KE. Co ma zrobić wyborca, który uważa kwestię suwerenności RP za czynnik nieistotny, natomiast uznaje za ważne np. zorganizowanie polskiej wyprawy kosmicznej na Marsa? W takiej sytuacji konieczne jest rozumowanie pośrednie - tzn. rozstrzygnięcie najpierw problemu, który czynnik bardziej sprzyja organizacji wyprawy na Marsa: suwerenność czy wasalizacja Rzeczypospolitej Polskiej.

Bardziej szczegółowy opis różnic stanowisk między poszczególnymi ugrupowaniami zainteresowani mogą znaleźć np. na stronach Latarnika Wyborczego. Kto jednak zada sobie trudu analizy poruszonych tam zagadnień ten przekona się, że serwisy te są mocno "przegadane" a wybór w istocie sprowadza się w pierwszej kolejności do pytania o suwerenność Polski, w dalszej o udział Polski w UE albo jawność poparcia dla marksizmu kulturowego.

Trzy lata temu uczniowie starający się o przyjęcie do warszawskich liceów/techników ograniczeni byli podczas naboru możliwością wskazania co najwyżej trzech placówek. Trudno opisać wszystkie negatywne skutki takiego limitu - najpierw zmuszał on uczniów do porównywania zebranych punktów z ekspektatywą wymaganej liczby punktów przyjęcia w szkołach ponadgimnazjalnych (obliczaną z lat przeszłych). Potem limit - pod rygorem nie przyjęcia do żadnej placówki - skutecznie zniechęcał uczniów do wpisywania preferowanej przez siebie szkoły, w której w latach przeszłych wymagano więcej punktów naboru niż kandydaci mieli w obecnych. Następnie okazywało się, że liczni absolwenci gimnazjów nie zostali przyjęci do żadnego liceum/technikum - musieli więc biegać i wybłagiwać przyjęcie na miejsca wolne oraz szukać znajomości wśród dyrektorów placówek, którzy w drugim naborze podejmowali decyzje praktycznie całkowicie uznaniowe.

Dziś, gdy mieszkańcy Włoch ekscytowani są błazeńskimi zapowiedziami budowy wychodka w Parku Kombatantów, nie można nie wspomnieć, że patologia naboru do liceów/techników została wyeliminowana głównie dzięki byłej radnej m. st. Warszawy Izabeli Chmielewskiej, która doprowadziła do skutecznego podniesienia limitu zgłaszanych w naborze placówek, czego dalszą konsekwencją była decyzja o całkowitym zniesieniu ograniczeń w procedurze naboru. W tej zmianie nie mała była też moja zasługa ponieważ wspólnie z Izabelą Chmielewską argumentami, prośbą i groźbą oraz naciskami wymogliśmy poprawienie sytuacji dzieci w procesie rekrutacji. Głównym przeciwnikiem zwiększenia limitu było Biuro Edukacji m. st. Warszawy, które z zasady czuje się reprezentantem interesu dyrektorów i nauczycieli, a nie dzieci. Ale opór dało się też odczuć z wnętrza warszawskiego kierownictwa PO, w którego interesie również leży możliwość korzystania w naborze z szerokiego marginesu uznaniowości.

Dzięki temu dzisiaj szanse na dostanie się do szkół prowadzonych przez dzielnice m. st. Warszawy zasadniczo leżą teraz w rękach dzieci i rodziców. Kluczową decyzją na etapie procesu rekrutacji jest sformułowanie celnej i jak najdłuższej listy preferencji. Zgłoszenie zbyt krótkiej listy może spowodować nie przyjęcie dziecka do żadnej placówki a to - w toku dalszej rekrutacji - wiąże się z poważnymi problemami z wyłącznej winy rodziców.

Zwrócić należy uwagę, że elektroniczny system naboru obejmuje także placówki w innych powiatach, które mogą być umieszczone na liście preferencji i będą traktowane tak samo jak placówki warszawskie (co nie jest zgodne z prawem ale jest korzystne dla dzieci). System nie obejmuje szkół prowadzonych w Warszawie przez podmioty niepubliczne ani stosunkowo bliskich dla mieszkańców Włoch placówek powiatów Pruszkowskiego i Warszawskiego Zachodniego. Osoby zainteresowane tymi placówkami muszą wziąć udział w odrębnych naborach.

Układając listę preferencji należy prostodusznie kierować się własnymi chęciami umieszczając szkoły/grupy od najlepszych do najgorszych we własnym mniemaniu. Znacznie trudniej odpowiedzieć na pytanie które liceum czy która grupa rekrutacyjna są lepsze od innych. Pomocniczo można kierować się rankingiem "Perspektyw" ale z jednym bardzo ważnym zastrzeżeniem: nie należy ustawiać na pierwszych miejscach szkół, które stosują bardzo niskie ocenianie jako metodę zachęty do nauki lub w jakikolwiek sposób utrudniają dzieciom możliwość wyboru rozszerzonego egzaminu maturalnego. Czy takie praktyki są stosowane w szkole - najłatwiej dowiedzieć od aktualnych i byłych uczniów placówki ale nie zawadzi także skierowanie emailem inteligentnie sformułowanego pytania do dyrekcji.

Wśród placówek włochowskich warto zwrócić uwagę na CLIX Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego i Technikum nr 9 Lotnicze im. Bohaterów Narwiku. Liceum na Solipskiej wydaje się być udaną inicjatywą Rady Dzielnicy Włochy poprzedniej kadencji. Zasługa ówczesnych władz Dzielnicy polega oczywiście na podjęciu i egzekucji właściwej decyzji. Dobry zaś poziom placówki jest efektem pracy nauczycieli i Dyrekcji. Pewnym zagrożeniem jest fakt, że podczas ostatnich wyborów mieszkańcy w demokratycznej mądrości swojej wybrali do Rady Dzielnicy Włochy przeciwników Liceum Sobieskiego co natychmiast poskutkowało próbami stopniowego ograniczenia funkcjonowania tej szkoły.

Od lat dobrą i utrwaloną renomę ma Technikum Lotnicze im. Bohaterów Narwiku. Jeśli powiedzie się rozpoczęty właśnie projekt budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego (ta kwestia rozstrzygnie się jesienią b.r. - ewentualna wygrana PO skutkować będzie blokowaniem CPK ze względu na zagrożone interesy niemieckie) absolwenci Technikum Lotniczego będą bardzo potrzebni na dużym rynku usług lotniczych w niewielkiej czasowo odległości od Włoch.

W końcowej fazie II wojny światowej sowiecka Rosja stopniowo odbierała Niemcom terytorium Polski, wcześniej wspólnie podbite i podzielone w pakcie Ribbentrop-Mołotow. Za przesuwającą się linią frontu komunistyczny aparat przemocy przystępował natychmiast do mordowania, torturowania i prześladowania wszystkich osób podejrzewanych o chęć lub tylko możliwość stawiania oporu bolszewickiej władzy. Ponadto Rosjanie zaciekle grabili i wywozili do ZSRS wszystkiego co nadawało się do zrabowania. W reakcji na te działania polskie struktury podziemne zmuszone zostały do obrony. W Polsce wybuchło Powstanie Antykomunistyczne, nie tylko o charakterze zbrojnym, które trwało do 1956 roku (ostatni polski żołnierz Józef Franczak został zastrzelony 21 października 1963 roku). M.in. wśród tysięcy innych ofiar w 1950 roku uwięziono i skazano na 10 lat więzienia mojego dziadka, Ignacego Czumę wyłącznie za wyrażenie w podziemnej publikacji WiN politycznie niepoprawnego poglądu, że komunizm nieuchronnie musi upaść.

Ze względu na całkowite zniszczenie Warszawy na pewien czas we Włochach zagnieździły się najważniejsze przyczółki komunistycznej władzy tzw. "Informacja Wojskowa" (Główny Zarząd Informacji Wojska Polskiego) oraz Miejski Urząd Bezpieczeństwa Publicznego. Pierwsza z tych instytucji początkowo składała się prawie wyłącznie z funkcjonariuszy rosyjskiego Smiersz oraz NKWD przebranych w mundury LWP. Mieszkańców i właścicieli kilku budynków przy ulicy Świerszcza, Cienistej i Globusowej wyrzucono na bruk, a w ich domach zorganizowano katownie i więzienia. Swoje kwatery mieli we Włochach m.in. Piotr Kożuszko (szef Informacji Wojskowej), Iwan Sierow, Józef Światło ze swoją grupą (następnie skierowaną do UBP). Bez najmniejszej przesady można powiedzieć, że stacjonowały tu potwory z piekła rodem, stosujące najbardziej nieludzkie tortury i metody mordowania. Mordercy przez duże M i sadyści przez duże S. - jak się o Informacji Wojskowej celnie wyraził śp. prof. Paweł Wieczorkiewicz. Szacuje się, że tylko w piwnicach przy ulicy Świerszcza 2 w koszmarnych warunkach więziono jednocześnie 100-150 osób, a przez więzienie przeszło około 2 tysiące Polaków. Wśród nich znaleźli się m.in. przywódcy Polskiego Państwa Podziemnego, skazani potem w moskiewskim procesie. Warto także wspomnieć, że w areszcie przy ulicy Cienistej funkcjonariusze Informacji Wojskowej zamordowali m.in. ppor. Władysława Merwińskiego, nauczyciela jednej z włochowskich szkół.

Straszne wydarzenia tamtych lat nie doczekały się żadnego znaczącego aktu sprawiedliwości. Ułamek promila zbrodniarzy został symbolicznie ukarany, nielicznym ofiarom przyznano znikome rekompensaty. Od tamtych czasów do dziś Informacja Wojskowa i jej ludzie nieustannie przewijają się w życiu publicznym PRL a potem Polski. Ostatnim przywódcą PRL był agent Informacji Wojskowej donoszący pod kryptonimem "Wolski". Do dziś polscy prokuratorzy usiłują postawić przed sądem Stefana Michnika, mordercę sądowego żyjącego spokojnie w Szwecji. Jak wynika z najnowszych doniesień medialnych, na czele warszawskiej listy kandydatów Koalicji Europejskiej umieszczony zostanie Włodzimierz Cimoszewicz, syn jednego z dowódców Informacji Wojskowej.